بحر ما را کنار بایستی

شیر بیشه میان زنجیرست

ماهیان می طپند اندر ریگ

بلبل مست سخت مخمورست

دیده ها از غبار خسته شدست

همه گل خواره اند این طفلان

ره به آب حیات می نبرند

دل پشیمان شدست ز آنچ گذشت

اندر این شهر قحط خورشیدست

شهر سرگین پرست پر گشته ست

مشک از پشک کس نمی داند

دولت کودکانه می جویند

مرگ تا در پیست روز شبست

چون بمیری بمیرد این هنرت

چنگ در ما زدست این کمپیر

طالب کار و بار بسیارند

دم معدود اندکی ماندست

نفس ایزدی ز سوی یمن

مرگ دیگی برای ما پخته ست

یاد مردن چو دافع مرگست

هر دمی صد جنازه می گذرد

ملک ها ماند و مالکان مردند

عقل بسته شد و هوا مختار

هوش ها چون مگس در آن دوغست

زین چنین دوغ زشت گندیده

معده پردوغ و گوش پر ز دروغ

گوش ها بسته است لب بربند

از کنایات شمس تبریزی