آواز داد اختر بس روشنست امشب

بررو به بام بالا از بهر الصلا را

تا روز دلبر ما اندر برست چون دل

تا روز زنگیان را با روم دار و گیرست

تا روز ساغر می در گردش است و بخشش

امشب شراب وصلت بر خاص و عام ریزم

داوودوار ما را آهن چو موم گردد

بگشای دست دل را تا پای عشق کوبد

بر روی چون زر من ای بخت بوسه می ده

آن کو به مکر و دانش می بست راه ما را

شمشیر آبدارش پوسیده است و چوبین

خرگاه عنکبوتست آن قلعه حصینش

خاموش کن که طامع الکن بود همیشه