هیچ می دانی چه می گوید رباب

پوستی ام دور مانده من ز گوشت

چوب هم گوید بدم من شاخ سبز

ما غریبان فراقیم ای شهان

هم ز حق رستیم اول در جهان

بانگ ما همچون جرس در کاروان

ای مسافر دل منه بر منزلی

زانک از بسیار منزل رفته ای

سهل گیرش تا به سهلی وارهی

سخت او را گیر کو سختت گرفت

خوش کمانچه می کشد کان تیر او

ترک و رومی و عرب گر عاشق است

باد می نالد همی خواند تو را

آب بودم باد گشتم آمدم

نطق آن بادست کآبی بوده است

از برون شش جهت این بانگ خاست

عاشقا کمتر ز پروانه نه ای

شاه در شهرست بهر جغد من

گر خری دیوانه شد نک کیر گاو

گر دلش جویم خسیش افزون شود