مجلس خوش کن از آن دو پاره چوب

این ننالد تا نکوبی بر رگش

مجلسی پرگرد بر خاشاک فکر

تا نسوزی بوی ندهد آن بخور

نیر اعظم بدان شد آفتاب

ماه از آن پیک و محاسب می شود

عود خلقانند این پیغامبران

گر به بو قانع نه ای تو هم بسوز

چون بسوزی پر شود چرخ از بخور

حد ندارد این سخن کوتاه کن

صاحب العودین لا تهملهما

من یلج بین السکاری لا یفق

اغتنم بالراح عجل و استعد

این تنجو ان سلطان الهوی