درون غمزه مستش هزار بوالعجبی

کنون چو مست و خرابم صلای بی ادبی

تو آن ببین که سبب می کشد ز بی سببی

به خشم گفت چه گم کرده ای چه می طلبی

اتیت اطلب فی حیکم مقام ابی

به پیش عقل محمد پلاس بولهبی

به ذات پاک خدا و به جان پاک نبی

و کیف یصرع صقر بصوله الخرب

کما یسیل میاه السقا من القرب

رخم چو سکه زر آب دیده ام سحبی

و یا فریفته گشتی به سیدی چلبی

و یا که مست شدی او ز باده عنبی

چه می کند سر و گوش مرا به شهد لبی

شراب وصل بتابد ز شیشه ای حلبی

رخم چو شیشه می کرد و بود رخ ذهبی

که خویش عشق بماند نه خویشی نسبی

بشست نام و نشان مرا به خوش لقبی