آه که دلم برد غمزه های نگاری

هیچ دلی چون نبود خالی از اندوه

از پی این عشق اشک هاست روانه

چشم پیاپی چو ابر آب فشاند

کان شکر آن لبست باد بقایش

نک شب قدرست و بدر کرد عنایت

بی مه او جان چو چرخ زیر و زبر بود

خود تو چو عقلی و این جهان همه چون تن

خلعت نو پوش بر زمین و زمانه

گر نبدی خوی دوست روح فشانی

خرقه بده در قمارخانه عالم

بهر کنارش همی کنار گشایم

تن بزنم تا بگوید آن مه خوش رو