ای صنم گلزاری چند مرا آزاری

چند مرا بفریبی هر چه کنی می زیبی

آن که از آن طراری باز بر او برشکنی

ساده دلی ساز مرا سوی عدم تاز مرا

هر کی بگرید به یقین دیده بود گنج دفین

من که ز دور آمده ام با شر و شور آمده ام

بار که بگشاده شود از پی سرمایه بود

بس کن و بسیار مگو روی بدو آر بدو