ای جان جان جان به من آیی و دل بری

وی روی من گرفته ز روی تو زرگری

اکنون نماند دل را شکل صنوبری

چون لولیان گرفته دل من مسافری

حیران شدم ز جستن این اسب لاغری

آن جا که سم او است نه خشکی است و نه تری

شیران شرزه را رود از دل دلاوری

از سر به وقت عرض نهادند لمتری

وز بیم رهزنان نگزیدند رهبری

با مایه خرد نکند هیچ کس نری

تا بر دری چگونه صف هجر بردری

قانع مشو از او به مراعات سرسری

پنداشتی مگر که همین یک مصوری

در صف جنگ آی اگر مرد لشکری