ای بهار سبز و تر شاد آمدی

درفکندی در سر و جان فتنه ای

درفکن اندر دماغ مرد و زن

از بر سیمین تو کارم زر است

پای خود بر تارک خورشید نه

لعل گوید از میان کان تو را

شمس تبریزی که عالم از رخت