گر سران را بی سری درواستی

از برای شرح آتش های غم

یا شعاعی زان رخ مهتاب او

یا کسی دیگر برای همدمی

گر اثر بودی از آن مه بر زمین

ور نه دست غیر تستی بر دهان

گر از آن در پرتوی بر دل زدی

ور نه غیرت خاک زد در چشم دل

نیست پروای دو عالم عشق را

عشق را خود خاک باشی آرزو است

تا چو برف این هر دو عالم در گداز

اژدهای عشق خوردی جمله را

لقمه ای کردی دو عالم را چنانک

پیش شمس الدین تبریز آمدی