صنما بلی ولیکن تو نشان بده کجایی

به سر و دو دیده آیم که تو کان کیمیایی

ز فلک ستاره دزدی ز خرد کله ربایی

قمر از فلک درافتد چو نقاب برگشایی

به جهان کی دید صیدی که بترسد از رهایی

که ز بحر و کان شنیدم که تو معدن عطایی

بنشان تکبرش را تو خدا به کبریایی

ز همه جدام کردی مده از خودم جدایی

که زهی امید زفتی که زند در خدایی

به امید کیسه تو که خلاصه وفایی

به امید آن نشسته که ز گوشه ای درآیی

تو به گوش می چه باشی که تویی می عطایی

تو درآ درون پرده بنگر چه خوش لقایی

نه کم است تن ز نایی نه کم است جان ز نایی