صفت خدای داری چو به سینه ای درآیی

صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی

صفت شراب داری تو به مجلسی که باشی

چو طرب رمیده باشد چو هوس پریده باشد

چو جهان فسرده باشد چو نشاط مرده باشد

ز تو است این تقاضا به درون بی قراران

فلکی به گرد خاکی شب و روز گشته گردان

نفسی سرشک ریزی نفسی تو خاک بیزی

مثل قراضه جویان شب و روز خاک بیزی

چه عجب اگر گدایی ز شهی عطا بجوید

و عجبتر اینک آن شه به نیاز رفت چندان

فلکا نه پادشاهی نه که خاک بنده توست

فلکم جواب گوید که کسی تهی نپوید

سخنم خور فرشته ست من اگر سخن نگویم

تو نه از فرشتگانی خورش ملک چه دانی

تو چه دانی این ابا را که ز مطبخ دماغ است

تبریز شمس دین را تو بگو که رو به ما کن