جگر حسود خون شد تو مگر جگر نداری

دل و چشم وام بستان ز کسی اگر نداری

بسپار جان به تیرش چه کنی سپر نداری

چه غم است اگر چو قارون به جوال زر نداری

چه غم است اگر ز بیرون مدد شکر نداری

تو چو یوسفی ولیکن به درون نظر نداری

بت خویش هم تو باشی به کسی گذر نداری

ز چه روش ماه گویی تو مگر بصر نداری

همه شش ز چیست روشن اگر آن شرر نداری

ز خری به حج نرفتی نه از آنک خر نداری

مگریز ای فضولی که ز حق عبر نداری