67
غزل شمارهٔ ۲۷۸۷
ای مهی کاندر نکویی از صفت افزوده ای
تا بسی درهای دولت بر فلک بگشوده ای
ای بسا کوه احد کز راه دل برکنده ای
ای بسا وصف احد کاندر نظر بنموده ای
جان ها زنبوروار از عشق تو پران شده
تا دهان خاکیان را زان عسل آلوده ای
ای سبک عقلی که از خویشش گرانی داده ای
وی گران جانی که سوی خویشتن بربوده ای
شاد با گوش مقیم اندر مقالات الست
چون ز بی چشمان مقالات خطا بشنوده ای
در رخ پرزهر دونان کمترک خندیده ای
هر خسی را از ضرورت در جهان بستوده ای
فارغی از چرب و شیرین در حلاوت های خود
چرب و شیرین باش از خود ز آنک خوش پالوده ای
ای همه دعویت معنی ای ز معنی بیشتر
ای دو صد چندانک دعوی کرده ای بنموده ای
ای که می جویی مثال شمس تبریزی تو هم
روزگاری می بری و اندر غم بیهوده ای