مندیش از آن بت مسیحایی

لاحول کن و ره سلامت گیر

فرصت ز کجا که تا کنی لاحول

ماهی ز کجا شکیبد از دریا

چون دین نشود مشوش و ایمان

اخگر شده دل در آتش رویش

دل با دو جهان چراست بیگانه

ای تن تو و تره زار این عالم

ای عقل برو مشاطگی می کن

بگرفته معلمی در این مکتب

ای بر لب بحر همچو بوتیمار

این ها همه رفت ساقیا برخیز

مشرق چه کند چراغ افروزی

مصقول شود چو چهره گردون

درده تو شراب جان فزایی را

یکتا عیشی است و عشرتی کز وی

از دست تو هر که را دهد این دست

ای شاد دمی که آن صراحی را

چون گوهر می بتافت بر خاکم

دریای صفات عشق می جوشد

ور نی بهلم ستیر و بربسته

زین بگذشتم بیار حمرا را

تا روز رهد ز غصه روزی

در حال مگر درت فروبسته ست