ای مونس ما خواجه ابوبکر ربابی

آتش خور در عشق به مانند شترمرغ

لقمه دهدت تا کند او لقمه خویشت

هین لقمه مخور لقمه مشو آتش او را

آن وقت که از ناف همی خورد تنت خون

آن ماهی چه خورده ست که او لقمه ما شد

از نعمت پنهان خورد این نعمت پیدا

گر ز آنک خرابت کند این عشق برونی

آن سنبله از خاک برآورد سر و گفت

خواهی که قیامت نگری نقد به باغ آی

ماییم که پوسیده و ریزیده خاکیم

بی حرف سخن گوی که تا خصم نگوید