کسی را کو به جان و دل تو را جوید نمی جویی

چرا از وی نمی داری دو دست خود نمی شویی

چرا ای چشم بخت من تو با من کژ چو ابرویی

پس آنگه عاشق کشته تو را گوید چو خوش خویی

دلا جویای آن شیری خدا داند چه آهویی

مرا بس شد ز جان و تن تو را مژده کز آن کویی

از او ضربت ز تو خدمت که او چوگان و تو گویی

مخوان ای دل مرا کافر اگر گویم که تو اویی

چو بازآیم به سوی خود من این سویم تو آن سویی

زبان تو نمی دانم که من ترکم تو هندویی