76
غزل شمارهٔ ۲۴۶۶
ای که به لطف و دلبری از دو جهان زیاده ای
ای که چو آفتاب و مه دست کرم گشاده ای
صبح که آفتاب خود سر نزده ست از زمین
جام جهان نمای را بر کف جان نهاده ای
مهدی و مهتدی تویی رحمت ایزدی تویی
روی زمین گرفته ای داد زمانه داده ای
مایه صد ملامتی شورش صد قیامتی
چشمه مشک دیده ای جوشش خنب باده ای
سر نبرد هر آنک او سر کشد از هوای تو
ز آنک به گردن همه بسته تر از قلاده ای
خیز دلا و خلق را سوی صبوح بانگ زن
گر چه ز دوش بیخودی بی سر و پا فتاده ای
هر سحری خیال تو دارد میل سردهی
دشمن عقل و دانشی فتنه مرد ساده ای
همچو بهار ساقیی همچو بهشت باقیی
همچو کباب قوتی همچو شراب شاده ای
خیز دلا کشان کشان رو سوی بزم بی نشان
عشق سواره ات کند گر چه چنین پیاده ای
ذره به ذره ای جهان جانب تو نظرکنان
گوهر آب و آتشی مونس نر و ماده ای
این تن همچو غرقه را تا نکنی ز سر برون
بند ردا و خرقه ای مرد سر سجاده ای
باده خامشانه خور تا برهی ز گفت و گو
یا حیوان ناطقی جمله ز نطق زاده ای
لطف نمای ساقیا دست بگیر مست را
جانب بزم خویش کش شاه طریق جاده ای