آمده ای که راز من بر همگان بیان کنی

دوش خیال مست تو آمد و جام بر کفش

گفتم ترسم ار خورم شرم بپرد از سرم

دید که ناز می کنم گفت بیا عجب کسی

با همگان پلاس و کم با چو منی پلاس هم

گنج دل زمین منم سر چه نهی تو بر زمین

سوی شهی نگر که او نور نظر دهد تو را

رنگ رخت که داد روز رد شو از برای او

همچو خروس باش نر وقت شناس و پیش رو

کژ بنشین و راست گو راست بود سزا بود

گر به مثال اقرضوا قرض دهی قراضه ای

ور دو سه روز چشم را بند کنی باتقوا

ور به نشان ما روی راست چو تیر ساعتی

بهتر از این کرم بود جرم تو را گنه تو را

بس که نگنجد آن سخن کو بنبشت در دهان