ای دل نگویی چون شدی ور عشق روزافزون شدی

در عشق تو چون دم زدم صد فتنه شد اندر عدم

گفتم که شد هنگام می ما غرقه اندر وام می

تو همچو آتش سرکشی من همچون خاکم مفرشی

ای نیست بر هستی بزن بر عیش سرمستی بزن

گفتم مها در ما نگر در چشم چون دریا نگر

ای بلبل از گلشن بگو زان سرو و زان سوسن بگو

آخر همه صورت مبین بنگر به جان نازنین

هر نقش چون اسپر بود در دست صورتگر بود