دریوزه ای دارم ز تو در اقتضای آشتی

جان را نشاط و دمدمه جمله مهماتش همه

جان خشم گیرد با کسی گردد جهانش محبسی

با غیر اگر خشمین شوی گیری سر خویش و روی

گر دستبوس وصل تو یابد دلم در جست و جو

هر نیکوی که تن کند از لطف داد جان بود

چون ابر دی گریان شدم وز برگ و بر عریان شدم

سلطان و شاهنشه شوم اجری فرست مه شوم

ای جان صد باغ و چمن تشریف ده سوی وطن

از نوبهار لم یکن این باد را تلطیف کن

آلایش ما چیست خود با بحر جان و جر و مد

خاموش کن ای بی ادب چیزی مگو در زیر لب