چو آفتاب برآمد ز قعر آب سیاه

چه جای ذره که چون آفتاب جان آمد

ز آب و گل چو برآمد مه دل آدم وار

سری ز خاک برآور که کم ز مور نه ای

از آن به دانه پوسیده مور قانع شد

بگو به مور بهار است و دست و پا داری

چه جای مور سلیمان درید جامه شوق

ولی به قد خریدار می برند قبا

بیار قد درازی که تا فروبریم

خموش کردم از این پس که از خموشی من