مرا بدید و نپرسید آن نگار چرا

سبب چه بود چه کردم که بد نمود ز من

ز بامداد چرا قصد خون عاشق کرد

چو دیدم آن گل او را که رنگ ریخته بود

چو لب به خنده گشاید گشاده گردد دل

میان ابروی خود چون گره زند از خشم

زهی تعلق جان با گشاد و خنده او

جهان سیه شود آن دم که رو بگرداند

یکی نفس که دل یار ما ز ما برمید

مگر که لطف خدا اوست ما غلط کردیم

برون صورت اگر لطف محض دادی روی