67
غزل شمارهٔ ۲۳۰۱
من سرخوش و تو دلخوش غم بی دل و بی سر به
دل می ده و بر می خور از دلبر و دل بر به
عالم همه چون دریا تن چون صدف جویا
جان وصف گهر گویا زین ها همه گوهر به
صورت مثل چادر جان رفته به چادر در
بی صورت و بی پیکر وز هر چه مصور به
تو پرده تن دیدی از سینه بنشنیدی
آن زخمه که دل می زد کان پرده دیگر به
از چهره تو زر می زن با چهره زر می گو
با زر غم و بی زر غم آخر غم با زر به