چون راهروی باری راهی که برد تا ده

از جمع مکش خود را استیزه مکن مسته

چون بود که طوفان شد ز استیزه که با مه

تا جسم نمی کاهد جان می نشود فربه

گاو تو چو شد قربان پا بر سر گردون نه