دوش خوابی دیده ام خود عاشقان را خواب کو

کعبه جان ها نه آن کعبه که چون آن جا رسی

بلک بنیادش ز نوری کز شعاع جان تو

خانقاهش جمله از نور است فرشش علم و عقل

تاج و تختی کاندرون داری نهان ای نیکبخت

در میان باغ حسنش می پر ای مرغ ضمیر

در درون عاریت های تن تو بخششی است

در صفت کردن ز دور اطناب شد گفت زمان

چون برون رفتی ز گل زود آمدی در باغ دل

چون ز شورستان تن رفتی سوی بستان جان

چون هزاران حسن دیدی کان نبد از کالبد

ای فقیه از بهر لله علم عشق آموز تو

چون به وقت رنج و محنت زود می یابی درش

باش تا موج وصالش دررباید مر تو را

ار چه خط این بوابت هوس شد در رقاع

هر کسی را نایب حق تا نگویی زینهار

تا نمالی گوش خود را خلق بینی کار و بار

در خرابات حقیقت پیش مستان خراب

در حساب فانیی عمرت تلف شد بی حساب

چون میت پردل کند در بحر دل غوطی خوری