عاشقی بر من پریشانت کنم نیکو شنو

گر دو صد خانه کنی زنبوروار و موروار

تو بر آنک خلق مست تو شوند از مرد و زن

چون خلیلی هیچ از آتش مترس ایمن برو

گر که قافی تو را چون آسیای تیزگرد

ور تو افلاطون و لقمانی به علم و کر و فر

تو به دست من چو مرغی مرده ای وقت شکار

بر سر گنجی چو ماری خفته ای ای پاسبان

ای صدف چون آمدی در بحر ما غمگین مباش

بر گلویت تیغ ها را دست نی و زخم نی

دامن ما گیر اگر تردامنی تردامنی

من همایم سایه کردم بر سرت از فضل خود

هین قرائت کم کن و خاموش باش و صبر کن