آن دلبر عیار جگرخواره ما کو

بی صورت او مجلس ما را نمکی نیست

باریک شده ست از غم او ماه فلک نیز

پربسته چو هاروتم و لب تشنه چو ماروت

موسی که در این خشک بیابان به عصایی

زین پنج حسن ظاهر و زین پنج حسن سر

از فرقت آن دلبر دردی است در این دل

استاره روز او است چو بر می ندمد صبح

اندر ظلمات است خضر در طلب آب

جان همچو مسیحی است به گهواره قالب

آن عشق پر از صورت بی صورت عالم

هر کنج یکی پرغم مخمور نشسته ست

آن زنده کن این در و دیوار بدن کو

لوامه و اماره بجنگند شب و روز

ما مشت گلی در کف قدرت متقلب

شمس الحق تبریز کجا رفت و کجا نیست