در خشکی ما بنگر وآن پرده تر برگو

جمع شکران را بین در ما نگران را بین

امروز چنان مستی کز جوی جهان جستی

هر چند که استادی داد دو جهان دادی

از جای نجنبیده لیک از دل و از دیده

در کشتی و دریایی خوش موج و مصفایی

با صبر تویی محرم روسخت تویی در غم

مستی جماعت بین کرده ز قدح بالین

بر هر که زد این برهان جان یابد و سیصد جان

گفت ار سر او باشم رخسار تو بخراشم

آمد دگری از ده هین دیگ دگر برنه

گر رافضیی باشد از داد علی در ده

موری چه قدر گوید از تخت سلیمانی