ساقی من خیزد بی گفت من

حاجت نبود که بگویم بیار

هست تقاضاگر او لطف او

ماه برآید تو مگویش برآ

ای به گه بزم بهین عیش و نوش

از پی هر گمره نیکو دلیل

عالم همچون شب و تو همچو ماه

جان مثل ذره بود بی قرار