97
غزل شمارهٔ ۲۰۶۷
ای هوس عشق تو کرده جهان را زبون
خیره عشقت چو من این فلک سرنگون
می در و می دوز تو می بر و می سوز تو
خون کن و می شوی تو خون دلم را به خون
چونک ز تو خاسته ست هر کژ تو راست است
لیک بتا راست گو نیست مقام جنون
دوش خیال نگار بعد بسی انتظار
آمد و من در خمار یا رب چون بود چون
خواست که پر وا کند روی به صحرا کند
باز مرا می فریفت از سخن پرفسون
گفتم والله که نی هیچ مساز این بنا
گر عجمی رفت نیست ور عربی لایکون
در دل شب آمدی نیک عجب آمدی
چون بر ما آمدی نیست رهایی کنون