ای ز هجران تو مردن طرب و راحت من

می تپد ماهی بی آب بر آن ریگ خشن

آب تلخی شده بر جانوران آب حیات

نیست بازی کشش جزو به اصل کل خویش

کودکی کو نشناسد وطن و مولد خویش

شد چراگاه ستاره سوی مرعای فلک

من از این ناله اگر چه که دهان می بندم

نفس چغز ز آب است نه از باد هوا

عارفانی که نهانند در آن قلزم نور

قلم و لوح چو این جا برسیدیم شکست