مکن ای دوست ز جور این دلم آواره مکن

مر تو را عاشق دل داده و غمخوار بسی است

نظر رحم بکن بر من و بیچارگیم

پیش آتشکده عشق تو دل شیشه گر است

هر دمی هجر ستمکار تو دم می دهدم

تن پربند چو گهواره و دل چون طفل است

پیش خورشید رخت جان مرا رقصان دار

ز دغل عالم غدار دو صد سر دارد

صد چو هاروت و چو ماروت ز سحرش بسته ست

خمر یک روزه این نفس خمار ابد است

لعب اول چو مرا بست میفزا بازی

جمله عیاری ناسوت ز لاهوت تو است