هیچ باشد که رسد آن شکر و پسته من

دست خود بر سر من مالد از روی کرم

سر گران گشته از آن باده بی ساغر من

زخم بر تار تو اندرخور خود چون رانم

چون تنم جان نشود زان ابدی آب حیات

هله ای طیف خیالش بنشین و بشنو

چون مه چارده شب را تو برآرای به حسن

چند صف ها بشکستی و بدیدی همه را

لاله زار و چمن ار چه که همه ملک وی است

لب ببند و قصص عشق به گوش او گوی