بر مرید مرده خوانم اندراندازد کفن

وانگهان از دست کی از ساقیان ذوالمنن

از درونم بت تراشی وز برونم بت شکن

از حیا گل آب گردد نی چمن ماند نه من

از خمار و سرگرانی هر سمن گردد سه من

جان رهد از ننگ ما و ما رهیم از خویشتن

چاره نبود دزد را در عاقبت ز آویختن

از حریصی دزد گشتی جمله عالم مرد و زن

آب حیوان خوردن است و تا ابد باقی شدن

پر چو پروانه بدادی سر نهادی در لگن

گه شمن بت می شد آن دم گاه بت می شد شمن

سر وحدت می شنیدند آشکارا از وثن

این چنین مرکب بباید تاختن را تا ختن

شور و بی عقلی بباید بافتن را با فتن

آن یکی ترکی که آید گویدم هی کیمسن

مالک الملکی که داند مو به مو سر و علن

یا که حوری جامه زیب و یا که دیوی جامه کن

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن