آن کس که تو را بیند وانگه نظرش بر تن

از آب حیات تو دور است به ذات تو

پای تو چو جان بوسد تا حشر لبان لیسد

گفتم به دلم چونی گفتا که در افزونی

در سینه خیال او وان گاه غم و غصه