از چشمه جان ره شد در خانه هر مسکین

دل روی سوی جان کرد کای عاشق و ای پردرد

ای خواجه سودایی می باش تو صحرایی

چون پوست بود این دل چون آتش باشد غم

چون دیده دل از غم پرخاک شود ای غم