زهی چشم و چراغ دل زهی چشمم به تو روشن

زهی صحرای پرعبهر زهی بستان پرسوسن

ایا پر کرده گوهرها جهان خاک را دامن

چه تشبیهت کنم دیگر چه دارم من چه دانم من

چه خواهی دید خلقان را چه گردی گرد آهرمن

زهی تدبیر و هشیاری زهی بیگار و جان کندن

شعاعات و ملاقاتش یکی طوقی است در گردن

که دیدم غیر او تا من سکون یابم در این مسکن

همه درمانده و عاجز ز خاص و عام و مرد و زن

ز غیر عشق بیگانه مثال آب با روغن

به هر ساعت همی سازی ز کر و فر خود گلشن

غلام روز رومی را بدادی دار و گیر و فن

که تا چون دانه شان از که گزینی اندر این خرمن

همه جسمانیان چون که که بی مغزند در مطحن

درخت خشک بی معنی چه باشد هیزم گلخن

چنانک وحی ربانی به موسی جانب ایمن

کز او خندان شود دندان کز او گویا شود الکن

حریفان را نمی گویم یکی از دیگری احسن

ولیکن خاطر عاشق بداندیش آمد و بدظن

ز زلف شام می ترسم که شب فتنه است و آبستن

که سرمه نور دیده شد چو شد ساییده در هاون

همه ترس از شکست آید شکسته شو ببین مؤمن

ز ترس بازدادن من چو دزدانم در این مکمن

کشاند شحنه دادش ز هر گوشه به پرویزن

بجه چون برق از این آتش برآ چون دود از این روزن

که تا زفتی نگنجی تو درون چشمه سوزن

اگر خواهی چو پشمی شو لتغزل ذاک تغزیلا

که می ریسی ز پنبه تن که بافی حله ادکن

مگر این پنبه ابریشم شود ز اکسیر آن مخزن

تو را گوید بریس اکنون بدم پیغام مستحسن

دهل می نشنود گوشت به جهد و جد نوبت زن

چنانک گفت واستغشوا بپیچی سر به پیراهن

که می گوید تو را هر یک الا یا علج لا تؤمن

که می گوید تو را هر یک الا یا لیث لا تحزن

که بگریزند این خوبان ز شکل بارد بهمن

که بی آن حسن و بی آن عشق باشد مرد مستهجن

خمش کن سوی این منطق به نظم و نثر لاترکن

مکن از فکر دل خود را از این گفت زبان برکن

شکستم عهدهاشان را هلا می کوش ما امکن

ز استیزه چه بربندی قضا را بنگر ای کودن

نزاید گر چه جمع آیند صد عنین و استرون

ز خوبان نیست عنین را به جز بخشیدن وجکن

قضا را گو که از بالا جهان را در بلا مفکن