خیز معبرالزمان صورت خواب من ببین

زانک به خواب حل شود آخر کار و اولین

تا ز فروغ و ذوق دل روشنی است بر جبین

ناعمه لسعیها راضیه بود چنین

پنبه نهیم گوش را از هذیان آن و این

نیست به خانه هیچ کس خانه مساز بر زمین

بی خبرت کجا هلد شعله آفتاب دین

گو شکم فلک بدر بوک بزاید این جنین

تیغ و کفن بپوش و رو چند ز جیب و آستین

ششصد و پنجه ست و هم هست چهار از سنین

شهر مدینه را کنون نقل کژ است یا یقین

جنبش آسمان نگر بر نمطی عجبترین

موج نگر که اندر او هست نهنگ آتشین

یونس جان که پیش از این کان من المسبحین

بحر معلق از صور صاف بده ست پیش از این

از قطرات آب و گل وز حرکات نقش طین

تیره کند شراب ما تا بزنیم هین و هین

کینه چو از خبر بود بی خبری است دفع کین

گفت بگیر رقعه را زیر زمین بکن دفین

زانک ز یاد بوزنه دور بمانی از قرین

صورت بوزنه ز دل می بنمود از کمین

یاد نبد ز بوزنه در دل هیچ مستعین

خواب بکن تو خویش را خواب مرو حسام دین