چند گریزی ای قمر هر طرفی ز کوی من

هر نفس از کرانه ای ساز کنی بهانه ای

گر چه کثیف منزلم شد وطن تو این دلم

دشمن جاه تو نیم گر چه که بس مقصرم

مطرب جمع عاشقان برجه و کاهلی مکن

همچو چهی است هجر او چون رسنی است ذکر او

ذوق ز نیشکر بجو آن نی خشک را مخا

گر تو مرید و طالبی هست مراد مطلق او

آن دم کآفتاب او روزی و نور می دهد

گر چه که گل لطیفتر رزق گرفت بیشتر

عمر و ذکا و زیرکی داد به هندوان اگر

ملک نصیب مهتران عشق نصیب کهتران

شهد خدای هر شبی هست نصیبه لبی

تا که بود حیات من عشق بود نبات من

مدمن خمرم و مرا مستی باده کم مکن

چونک حزین غم شوم عشق ندیمیم کند

گفتم من به دل اگر بست رهت خمار غم

گفت دلم اگر جز او سازی شمع و ساقیم

گفتم ساقی او است و بس لیک به صورت دگر

بس کن از این بهانه ها وام هوای او بده