راز تو فاش می کنم صبر نماند بیش از این

این دل من چه پرغم است وان دل تو چه فارغ است

تا که بسوزد این جهان چند بسوزد این دلم

سر هزارساله را مستم و فاش می کنم

شور مرا چو دید مه آمد سوی من ز ره

خیره بماند جان من در رخ او دمی و گفت

ای رخ جان فزای او بهر خدا همان همان

عشق تو را چو مفرشم آب بزن بر آتشم