همچو چراغ می جهد نور دل از دهان من

دل شده ست سر به سر آب و گل گران من

گر چه که در یگانگی جان تو است جان من

فضل توام ندا زند کان من است آن من

تا چه شود ز لطف تو صورت آن جهان من

طره توست چون کمر بسته بر این میان من

گفت تو را نه بس بود نعمت بی کران من

گفت مترس کآمدی در حرم امان من

تا همه شب نظر کنی پیش طرب کنان من

تا که یقین شود تو را عشرت جاودان من

روی چو گلستان کند خمر چو ارغوان من