من طربم طرب منم زهره زند نوای من

عشق چو مست و خوش شود بیخود و کش مکش شود

ناز مرا به جان کشد بر رخ من نشان کشد

من سر خود گرفته ام من ز وجود رفته ام

آه که روز دیر شد آهوی لطف شیر شد

یار برفت و ماند دل شب همه شب در آب و گل

تا که صبوح دم زند شمس فلک علم زند

باز شود دکان گل ناز کنند جزو و کل

ساقی جان خوبرو باده دهد سبو سبو

بهر خدای ساقیا آن قدح شگرف را

گفت که باده دادمش در دل و جهان نهادمش

پیر کنون ز دست شد سخت خراب و مست شد

ساقی آدمی کشم گر بکشد مرا خوشم

باده تویی سبو منم آب تویی و جو منم

از کف خویش جسته ام در تک خم نشسته ام

شمس حقی که نور او از تبریز تیغ زد