سیر نمی شوم ز تو ای مه جان فزای من

با ستم و جفا خوشم گر چه درون آتشم

چونک کند شکرفشان عشق برای سرخوشان

عود دمد ز دود من کور شود حسود من

آن نفس این زمین بود چرخ زنان چو آسمان

آمد دی خیال تو گفت مرا که غم مخور

گفت که غم غلام تو هر دو جهان به کام تو

گفتم چون اجل رسد جان بجهد از این جسد

گفت بلی به گل نگر چون ببرد قضا سرش

گفتم اگر ترش شوم از پی رشک می شوم

گفت که چشم بد بهل کو نخورد جز آب و گل

گفتم روزکی دو سه مانده ام در آب و گل

گفت در آب و گل نه ای سایه توست این طرف

زینچ بگفت دلبرم عقل پرید از سرم