پی من تصوری را که بکرد هم بدیدم

نگزم چو سگ من او را لب خویش را گزیدم

چه بدین تفاخر آرم که به راز او رسیدم

که به قصد کزدمی را سوی پای خود کشیدم

من از این بلیس ناکس به خدا که نابدیدم

چو گزید مار رانم ز سیه رسن رمیدم

ز رهی که کس نداند به ضمیرشان دویدم

ز خزینه های دل ها زر و نقره برگزیدم

ز ضمیر همچو گلشن گل و یاسمن بچیدم

به بهینه پرده آن را چو نساج برتنیدم

ز مهابت دل او به مثال دل طپیدم

پس کار خویشتن رو که نه شیخ و نه مریدم

ز در خودم برون ران که نه قفل و نه کلیدم

اگرم به یاد بودی به خدا نمی چخیدم