شمع دیدم گرد او پروانه ها چون جمع ها

شمع را چون برفروزی اشک ریزد بر رخان

چون شکر گفتار آغازد ببینی ذره ها

ناامیدانی که از ایام ها بفسرده اند

گر نه لطف او بدی بودی ز جان های غیور

شمس دین صدر خداوند خداوندان به حق

چون بر آن آمد که مر جسمانیان را رو دهد

تخم امیدی که کشتم از پی آن آفتاب

سایه جسم لطیفش جان ما را جان هاست