دوش آن جانان ما افتان و خیزان یک قبا

جام می می ریخت ره ره زانک مست مست بود

صد هزاران یوسف از حسنش چو من حیران شده

جان به پیشش در سجود از خاک ره بد بیشتر

جیب ها بشکافته آن خویشتن داران ز عشق

عالمی کرده خرابه از برای یک کرشم

هوشیاران سر فکنده جمله خود از بیم و ترس

و آنک مستان خمار جادوی اویند نیز

من جفاگر بی وفا جستم که هم جامم شود

ترک و هندو مست و بدمستی همی کردند دوش

گه به پای همدگر چون مجرمان معترف

باز دست همدگر بگرفته آن هندو و ترک

یک قدح پر کرد شاه و داد ظاهر آن به ترک

ترک را تاجی به سر کایمان لقب دادم تو را

آن یکی صوفی مقیم صومعه پاکی شده

چون پدید آمد ز دور آن فتنه جان های حور

ترس جان در صومعه افتاد زان ترساصنم

وان مقیمان خراباتی از آن دیوانه تر

شور و شر و نفع و ضر و خوف و امن و جان و تن

نیم شب چون صبح شد آواز دادند مؤذنان