از صبوحی های شاه آگاه کن فساق را

جان نو ده مر جهاد و طاعت و انفاق ما

سر بریدن کی زیان دارد دلا اسحاق را

نقش ها می رست و می شد در نهان آن طاق را

رنگ رخ ها بی زبان می گفت آن اذواق را

چون بدیدندی به ناگه ماه خوب اخلاق را

وان در از شکلی که نومیدی دهد مشتاق را

چشم کس دیگر نبیند بند یا اغلاق را

کنچ دست شه برآمد نیست مر احراق را

تا چه خواهد کرد دست و منت دقاق را

مست آن باشد نخواهد وعده اطلاق را

زود از لذت شود شایسته مر اعلاق را

کش مکان تبریز شد آن چشمه رواق را

همچو گربه می نگر آن گوشت بر معلاق را

از فراق خدمت آن شاه من آفاق را

خرق عادت بود اندر لطف این مخراق را