چو مجنونان ز بند عقل جستم

که خوابم نیست تا این درد هستم

بدیدم خواب کو را می پرستم

به اقبالت ز حبس تن برستم

مرا گفتی قدح بشکن شکستم

بکندم از همه دل در تو بستم

که از مژگان خیالت را بجستم

دو دستک می زنم کز جان بسستم

بیفشان زلف کز عالم گسستم

که در هفتم فلک بی روت پستم