120
غزل شمارهٔ ۱۴۵۳
در آینه چون بینم نقش تو به گفت آرم
آیینه نخواهد دم ای وای ز گفتارم
در آب تو را بینم در آب زنم دستی
هم تیره شود آبم هم تیره شود کارم
ای دوست میان ما ای دوست نمی گنجد
ای یار اگر گویم ای یار نمی یارم
زان راه که آه آمد تا باز رود آن ره
من راه دهان بستم من ناله نمی آرم
گر ناله و آه آمد زان پرده ماه آمد
نظاره مه خوشتر ای ماه ده و چارم